Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis. Duo Reges: constructio interrete. Itaque ab his ordiamur. Sic vester sapiens magno aliquo emolumento commotus cicuta, si opus erit, dimicabit. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis? Faceres tu quidem, Torquate, haec omnia;

Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. His similes sunt omnes, qui virtuti student levantur vitiis, levantur erroribus, nisi forte censes Ti. Hoc est vim afferre, Torquate, sensibus, extorquere ex animis cognitiones verborum, quibus inbuti sumus. Qui igitur convenit ab alia voluptate dicere naturam proficisci, in alia summum bonum ponere?

• Et nemo nimium beatus est;
• Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q.
• Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto.
• Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem;

Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit.

Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Placet igitur tibi, Cato, cum res sumpseris non concessas, ex illis efficere, quod velis? Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Sed residamus, inquit, si placet. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; In motu et in statu corporis nihil inest, quod animadvertendum esse ipsa natura iudicet? Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto.

Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. De illis, cum volemus. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur; Id enim ille summum bonum eu)qumi/an et saepe a)qambi/an appellat, id est animum terrore liberum. Sed ego in hoc resisto; Aufidio, praetorio, erudito homine, oculis capto, saepe audiebam, cum se lucis magis quam utilitatis desiderio moveri diceret. Hi curatione adhibita levantur in dies, valet alter plus cotidie, alter videt. Nec enim ignoras his istud honestum non summum modo, sed etiam, ut tu vis, solum bonum videri. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur.

Video equidem, inquam, sed tamen iam infici debet iis artibus, quas si, dum est tener, conbiberit, ad maiora veniet paratior. Verum hoc idem saepe faciamus.

Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere.

Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus? Istius modi autem res dicere ornate velle puerile est, plane autem et perspicue expedire posse docti et intellegentis viri. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Amicitiae vero locus ubi esse potest aut quis amicus esse cuiquam, quem non ipsum amet propter ipsum? Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Aliis esse maiora, illud dubium, ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam possit fieri accessio. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur.

Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam.

Simul atque natum animal est, gaudet voluptate et eam appetit ut bonum, aspernatur dolorem ut malum. Dicam, inquam, et quidem discendi causa magis, quam quo te aut Epicurum reprehensum velim. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Ille igitur vidit, non modo quot fuissent adhuc philosophorum de summo bono, sed quot omnino esse possent sententiae. Sint ista Graecorum; An est aliquid, quod te sua sponte delectet?

• Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt.
• Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest.
• Quod autem meum munus dicis non equidem recuso, sed te adiungo socium.

Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus.

Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet. Quippe, inquieta cum tam docuerim gradus istam rem non habere quam virtutem, in qua sit ipsum etíam beatum. Perfecto enim et concluso neque virtutibus neque amicitiis usquam locum esse, si ad voluptatem omnia referantur, nihil praeterea est magnopere dicendum. Quare attende, quaeso. Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Primum quid tu dicis breve? Vides igitur te aut ea sumere, quae non concedantur, aut ea, quae etiam concessa te nihil iuvent.

Ampulla enim sit necne sit, quis non iure optimo irrideatur, si laboret? Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Satisne ergo pudori consulat, si quis sine teste libidini pareat? Intrandum est igitur in rerum naturam et penitus quid ea postulet pervidendum; Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Nam bonum ex quo appellatum sit, nescio, praepositum ex eo credo, quod praeponatur aliis. Deprehensus omnem poenam contemnet. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Cave putes quicquam esse verius.

Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas.

Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Beatus sibi videtur esse moriens. Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; De hominibus dici non necesse est. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit?

An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Atque etiam ad iustitiam colendam, ad tuendas amicitias et reliquas caritates quid natura valeat haec una cognitio potest tradere. A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. Ratio quidem vestra sic cogit. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Obscura, inquit, quaedam esse confiteor, nec tamen ab illis ita dicuntur de industria, sed inest in rebus ipsis obscuritas. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri.

Illa enim, quae prosunt aut quae nocent, aut bona sunt aut mala, quae sint paria necesse est. Aut etiam, ut vestitum, sic sententiam habeas aliam domesticam, aliam forensem, ut in fronte ostentatio sit, intus veritas occultetur? Si quae forte-possumus. Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Quid ergo dubitamus, quin, si non dolere voluptas sit summa, non esse in voluptate dolor sit maximus? Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt? Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Sin autem est in ea, quod quidam volunt, nihil impedit hanc nostram comprehensionem summi boni. An quod ita callida est, ut optime possit architectari voluptates? Et homini, qui ceteris animantibus plurimum praestat, praecipue a natura nihil datum esse dicemus? Utilitatis causa amicitia est quaesita. Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem. Sin autem ad animum, falsum est, quod negas animi ullum esse gaudium, quod non referatur ad corpus.

Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos;

Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur; Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Aliud est enim poëtarum more verba fundere, aliud ea, quae dicas, ratione et arte distinguere. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur; Sed et illum, quem nominavi, et ceteros sophistas, ut e Platone intellegi potest, lusos videmus a Socrate.